એક રાજા હતો એક રાણી હતી – બરકત વિરાણી ‘બેફામ’

એક રાજા હતો એક રાણી હતી,
એ તો તારી ને મારી કહાણી હતી…

કયાં હું ભુલો પડયો એ ખબર ના પડી,
મારી તો વાટ આખી અજાણી હતી…

માત્ર એના અનુભવ થયા સૌ નવા,
પ્રીત તો એની સાથે પુરાણી હતી…

જીંદગી ના મે દિવસો જ ખર્ચ્યા કર્યા,
જીંદગીમાં બીજી કયાં કમાણી હતી…

એક ચાદર હતી આભની ઓઢવા,
રાતના જોયું તો એ’ય કાણી હતી…

ભવ્ય કેવું હતુ મોત ‘બેફામ’ નું,
ભેદી ને દુશ્મનોમાં ઉજાણી હતી…

આ તે કેવું – કૃષ્ણ દવે

ઝરણાનું દે નામ અને ના આપે વહેવું! આ તે કેવું?
શબ્દો સાથે કામ ને પાછું મૂંગા રહેવું! આ તે કેવું?

રણની જેવું તરસી પડીએ તોય વહે તું અધ્ધર?
ઝાકળ જેવું વરસી પડીએ તોય કહે તું પથ્થર?
તું બોલે બેફામ ને મારે કંઇ ના કહેવું? આ તે કેવું?

હોય વૃક્ષની જાત અને ના છાંયો આપે?
છે અમાસની રાત અને પડછાયો આપે?
માંગું ખુલ્લેઆમ ને તારે કંઇ ના દેવું? આ તે કેવું?

મત્સ્ય હોઉં ને જળને કંઇ તરવાનું પૂછું?
વાદલ છું તો વરસું કંઇ સરનામું પૂછું?
ભીંજે આખું ગામ ને કોરું એક જ નેવું! આ તે કેવું?

માંગી મેં પાંખડી – કમલેશ સોનાવાલા

માંગી મેં પાંખડી, તેં આપ્યું ગુલાબ,
અણિયાળી આંખડી ને છલકે શરાબ,
માંગી મેં પાંખડી…

માંગ્યો મેં મોરલો, દીધો ઝરમર વરસાદ,
ટમકંતો તારલો જાણે સાજનનો સાદ,
માંગી મેં પાંખડી…

માંગી મેં ચાંદની, તેં ઉઘાડ્યો નકાબ,
ચહેરો તમારો જાણે ફૂલોનો શબાબ,
અણિયાળી આંખડી…

માંગ્યું મેં મન, દીધું આખું ગગન,
અંગડાતું જોબન જાણે સમીરી ચમન,
માંગી મેં પાંખડી…

માંગ્યો મેં ટહુકો, દીધા અંતરના બોલ,
ફાગણી ગુલાલમાં છે જીવતરના કોલ,
માંગી મેં પાંખડી…

જાતની સાથે જ સોબત થઇ ગઇ – ઉર્વીશ વસાવડા

જાતની સાથે જ સોબત થઇ ગઇ,
એકલા રહેવાની આદત થઇ ગઇ…

એક આંસુ કો’કનું લૂછી દીધું,
જો ખુદા કેવી ઇબાદત થઈ ગઈ…

આયના સામે કશા કારણ વગર,
આજ બસ મારે અદાવત થઇ ગઇ…

શબ્દ ખુલ્લે આમ વહેંચ્યો છે બધે,
કેવડી મોટી સખાવત થઇ ગઇ…

એમણે પીડા વિશે પૂછ્યા પછી,
કેટલી પીડામાં રાહત થઈ ગઈ…

કાલ મન ઉજજડ હતું પણ આજ તો,
કૈંક સ્મરણની વસાહત થઇ ગઇ…

– ઉર્વીશ વસાવડા

તું મને એટલી બધી – યામિની ગૌરાંગ વ્યાસ

તું મને એટલી બધી, એટલી બધી કંઈ ગમે,
કે દુનિયા મૂકું એક તરફ તો તારું પલ્લું નમે…

પ્રેમનો દરિયો ઉછળે એવો જોજન જોજન પૂર,
હોય પાસ તું, બ્રહ્મ બ્રહ્માંડો લાગતા મને દૂર…

સાવ રે ખાલી મન તારાથી ઉભરે છે ભરપુર,
સાવ રે ખાલી મનમાં જાણે કોઈ કવિતા રમે,
તું મને એટલી બધી, એટલી બધી કંઈ ગમે…

પાસ પાસે હોય સૌ અવાજો ટહુકા તારા શોધું,
બારણે નહીં થાય ટકોરા, પગલાં તારા શોધું…

હોય ભલે ને નીંદર મારી શમણા તારા શોધું,
હોય ભલે ને સાવ નિરવતા દિલની વ્યથા શમે,
તું મને એટલી બધી, એટલી બધી કંઈ ગમે…

એક હતો ભોપો, તેણે પહેર્યો ટોપો – રમેશ પારેખ

એક હતો ભોપો, તેણે પહેર્યો ટોપો
ટોપો હતો બ્લ્યૂ, તેમાં હતી જૂ

જૂ ભરે ચટકો, લાગે મોટો ઝટકો
તો ય રાખે ભોપો, કાઢે નહીં ટોપો

ટોપો સાવ ગંદો, તેમાં એક વંદો
વંદો ફરે માથે, ટોપા સાથે સાથે

વંદો ભાળે જૂ, બોલે: સૂ સૂ સૂ
જૂને બીક લાગે, આમ તેમ ભાગે

જૂ સંતાય છે, વંદો ખિજાય છે
વંદો કાઢે ડોળા, કરે ખોળંખોળા

હડિયાપટ્ટી મચ્ચી, થાય ગલીપચ્ચી
ભોપો ખણવા બેઠો, ટોપો પડ્યો હેઠો

તારી સુવાસ અંગ થકી ઓસરી નથી – હરિન્દ્ર દવે

તારી સુવાસ અંગ થકી ઓસરી નથી,
આશ્લેષથી તું જાણે કદીયે સરી નથી…

ફૂલોએ કેમ જાણી હશે આપણી કથા?
મેં તો ચમનમાં વાત કોઇને કરી નથી…

આ રસ્તે આવવાની ઉતાવળ કરો નહીં,
આંખો મેં આખે રસ્તે હજી પાથરી નથી…

શમણું છે એ કહો છો, તો માની લઇશ હું,
મેં તો હજી બે પાંપણો ભેગી કરી નથી…

એને કશું ન ક્હેશો ભલા, એનો વાંક ક્યાં?
એ લોકોએ કદીય મહોબ્બત કરી નથી…

– હરિન્દ્ર દવે

પૂછો તો ખરા – અવિનાશ વ્યાસ

ઘાયલને શું થાય છે? પૂછો તો ખરાં,
આંખ મિલાવી આંખ કાં શરમાઇ છે? પૂછો તો ખરાં…

પ્રેમનો અંજામ પણ આવો હશે, ના હતી ખબર,
દિલ દઇ દિલદાર પણ છોડી જશે, ના હતી ખબર,
આંખે આવી શમણાં ક્યાં વિખરાય છે? પૂછો તો ખરાં…

દિલ છે તારી પાસને હું દૂર છું, કોને કહું?
આંઘીમાં અટવાયો હુ મજબૂર છું, કોને કહું?
ભૂલ નથી પણ સજા મને કાં થાય છે? પૂછો તો ખરાં…

મનમંદિરમાં દેવ બનાવી જેની પૂજા કરતી’તી,
આશાના દિવડા પ્રગટાવી ચરણે ફૂલો ધરતી’તી,
એ અણમોલા ફૂલો કાં કરમાય છે? પૂછો તો ખરાં…

સફળતા જીંદગીની – બરકત વિરાણી ‘બેફામ’

સફળતા જીંદગીની, હસ્તરેખામાં નથી હોતી,
ચણાયેલી ઈમારત એના નકશામાં નથી હોતી…

સુભાગી છે સિતારા કે ગણતરી થાય છે એની,
પ્રણયમાં નહિ તો કોઈ ચીજ ગણનામાં નથી હોતી…

મને દીવાનગી મંજૂર છે આ એક બાબત પર,
મહોબ્બતની મજા તમને સમજવામાં નથી હોતી…

તમે મારાં થયાં નહિ તોય મારાં માનવાનો છું,
કમી સચ્ચાઈમાં હોય છે, ભ્રમણામાં નથી હોતી…

વધુ હસવાથી આંસુ આવતાં જોઈને પૂછું છું,
અસર એનાથી ઊલટી કેમ રોવામાં નથી હોતી?

હવે આથી વધુ શું ખાલી હાથે દિન વિતાવું હું?
કે મારી જીંદગી પણ મારા કબજામાં નથી હોતી…

ન શંકા રાખ કે મારી ગરીબી બહુ નિખાલસ છે,
છે એ એવી દશા જે કોઈ પરદામાં નથી હોતી…

ધરાવે છે બધા મારા જ પ્રત્યે સંકુચિત માનસ,
જગા મારે જ માટે જાણે દુનિયામાં નથી હોતી…

કોઈ આ વાત ને સંજોગનો સ્વીકાર ના માને,
જગતની સૌ ખુશી મારી તમન્નામાં નથી હોતી…

મને છે આટલો સંતોષ દુનિયાની બુરાઈનો,
વિકસવાની તો શક્તિ કોઈ કાંટામાં નથી હોતી…

બધે મારાં કદમની છાપ ના જોયા કરે લોકો,
કે મંઝિલ મારી મારા સર્વ રસ્તામાં નથી હોતી…

મળ્યો છે સૌને જીવનમાં સમય થોડોક તો સારો,
ફિકર પોતાની કોઈનેય નિદ્રામાં નથી હોતી…

બીજા તો શું મને અંધકારમાં રાખીને છેતરશે?
કે મારી જાત ખુદ મારીય છાયામાં નથી હોતી…

ગઝલમાં એ જ કારણથી હું મૌલિક હોઉં છું ‘બેફામ’
પીડા મારાં દુ:ખોની કોઈ બીજામાં નથી હોતી…

પતંગિયાએ ઘર કર્યું – મનોજ ખંડેરિયા

એથી જ રંગરંગથી સઘળું ભર્યું હતું
આંખો મહીં પતંગિયાએ ઘર કર્યું હતું

નભમાં તરંગો આમ અમસ્તા ઊઠે નહીં
કોનું ખરીને પીછું હવામાં તર્યું હતું

ફળિયામાં ઠેર ઠેર પીળાં પાંદડાં પડ્યાં
એના જ ફરફરાટે ગગન ફરફર્યું હતું

આવીને પાછું બેઠું’તું પંખી યુગો પછી
ક્યાં અમથું શુષ્ક વૃક્ષ ભલા પાંગર્યું હતું

પોલાણ ખોલી બુદબુદાનું જોયું જ્યાં જરી
એમાંય એક આખું સરોવર ભર્યું હતું

આ શબ્દ મારા મૌનને એવા ડસી ગયા
ભમરાએ જાણે કાષ્ઠનું પડ કોતર્યું હતું…