Archive
માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે – કૃષ્ણ દવે
પતંગીયાની પાંખો છાપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે,
ઝાકળ પણ પાઉચમાં આપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે…
અજવાળાનો સ્ટોક કરીને, સૂરજને પણ બ્લોક કરીને,
પોતે તડકો થઇને વ્યાપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે…
સંબંધોની ફાઇલ રાખીને ચહેરા પર સ્માઇલ રાખી,
લાગણીઓ લેસરથી કાપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે…
શબ્દ, શબ્દને વાટી વાટી, અર્થોનુ કેમીકલ છાંટી,
જળમાં પણ ચિનગારી ચાંપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે…
કલરવને પણ ટેપ કરીને, કંઠ ઉપર પણ રેપ કરીને,
માંગો તે ટહૂકા આલાપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે…
ચક્મક લોઢું ઘસતાં ઘસતાં, ફૂંક લગાવી હસતા હસતા,
જ્યાં જ્યાં સળગે ત્યાં ત્યાં તાપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે…
પોતાનું આકાશ બતાવી, સૂરજ, તારા ચન્દ્ર ગણાવી,
વાદળ ફુટપટ્ટીથી માપે, માણસ છે, બીઝનેસ કરે છે…
– કૃષ્ણ દવે
જ્યોતિ ઠરી ગઈ – ગની દહીંવાળા
તે પ્રેમઆગ, રુપનો લય કરી ગઈ,
સળગી ગયો પતંગ ને જ્યોતિ ઠરી ગઈ…
મારાં દિવસ ને રાત તો દ્રષ્ટિ છે આપની,
મુજ પર કદી ઠરી કદી મુજથી ફરી ગઈ…
શ્રધ્ધા જ મારી લઈ ગઈ મંઝિલ ઉપર મને,
રસ્તો ભૂલી ગયો તો દિશાઓ ફરી ગઈ…
હો કોટિ ધન્યવાદ વહાલી ઓ જિંદગી,
આવી વિકટ સફરને તું પૂરી કરી ગઈ…
મારો વિકાસ મંદ છતાં શાનદાર છે,
દુનિયા તો જેમ તેમ બધે વિસ્તરી ગઈ…
જીવી ગયો તમારી મહોબ્બતનાં આશરે,
જૂઠી વિગત જહાનમાં સાચી ઠરી ગઈ…
છે મારું દિલ ‘ગની’, અને દુનિયાની જીભ છે,
ચીરી ગઈ કોઈ કોઈ બખિયા ભરી ગઈ…
– ગની દહીંવાળા
નહીં શકે – રિષભ મહેતા
તારી ખતા છે ને તું સ્વીકારી નહીં શકે,
અફસોસ કે તું એને સુધારી નહીં શકે…
અત્યારથી જ એના ઉપર કાબુ રાખ તું,
મોટો થશે અહમ્ તો તું મારી નહીં શકે…
જીતી ગયો છું હું તને એવો છે ભ્રમ મને,
ને તારો ભ્રમ કે તું કદી હારી નહીં શકે…
મારા ચમનમાં થોર, રાતરાણી ને ગુલાબ,
હું કેટલો સુખી છું તું ધારી નહીં શકે…
નાવિક અને નદી હું ચહું બેઉનો સુમેળ,
બેમાંથી એક નાવને તારી નહીં શકે…
ગઝલો નથી આ જિન્દગી છે, એટલું સમજ,
એને તું વારંવાર મઠારી નહીં શકે…
– રિષભ મહેતા
શક્યતાની ચાલચલગત શું બતાવું બાદશા – ચિનુ મોદી ‘ઈર્શાદ’
શક્યતાની ચાલચલગત શું બતાવું બાદશા,
પંખીથી પથ્થર થઈને કામ આવું બાદશા…
નાગી તલવારોની વચ્ચે કેટલાં વરસો ગયાં,
રેશમી સંબંધનાં વસ્ત્રો વણાવું બાદશા…
પારકો પરદેશ છે ને આંતરી બેઠો સમય,
શ્વાસની ખેંચે લગામો તો બચાવું બાદશા…
હું ભિખારી છું અને તું પણ ગરીબી ભોગવે,
લાગણીના કેટલા સિક્કા પડાવું બાદશા…
એક દરિયો પગ વગર પણ કેટલું દોડી શકે,
તખ્ત નીચે પાય મૂકે તો બતાવું બાદશા…
– ચિનુ મોદી ‘ઈર્શાદ’
મનન છોડવું નથી – નિમિશા મિસ્ત્રી
ઘણું મંથન કરવું છે, મનન છોડવું નથી,
વિષ મળે યા અમૃત, મુખ મોડવું નથી…
જીવન છે કુરુક્ષેત્ર, આપણે જ કૌરવ-પાંડવ,
અધર્મથી લડીશું, હવે કુરુક્ષેત્ર છોડવું નથી…
એની નિયતી મુજબ એ ખુદ ખરી જશે,
હાથે કરી મારે એકે ફૂલ તોડવું નથી…
સપનામાં બીજ હોય છે હકીકતનું ઘણીવાર,
એકેય નાજુક સ્વપ્ન હવે રોળવું નથી…
મન છે દર્પણ સમ, ઠેસ લાગતાં જ તુટે,
સંજોગોના પથ્થરથી એ દર્પણ ફોડવું નથી…
પડઘાય છે શહેરમાં કઇં કેટલા અવાજો,
કર મૌનથી સંવાદ નિમિશા કંઈ બોલવું નથી…
– નિમિશા મિસ્ત્રી
મેરુ તો ડગે – ગંગાસતી
મેરુ તો ડગે પણ જેનાં મનડાં ડગે નહીં પાનબાઈ, મરને ભાંગી પડે બ્ર્હમાંડ રે,
વિપદ પડે પણ વણસે નહીં રે પાનબાઇ, તોઈ હરિજનનાં પરમાણ રે…
ચિત્તની વૃતિ સદા નિર્મળ રાખે રે, કોઇ દી’ કરે નહીં આશ રે,
દાન દેવે પણ, રેવે અજાજી રે, વચનુંમાં રાખે વિશ્વાસ રે…
હરખ રે શોકની જેને નાવે રે હેડકીને આઠે રે પહોરે આનંદ રે,
નિત્ય રહે સદા સંતોના સંગમાં તોડે રે માયા કેરાં ફંદ રે…
તન મન ધન જેણે પ્રભુને અર્પે રે, ધન્ય નિજાજી નરને નાર રે,
ગંગાસતી એમ બોલ્યાં રે પાનબાઇ, પ્રભુ પધારે એને દ્વાર રે…
– ગંગાસતી
શૂન્યતામાં પાનખર – ‘આદિલ’ મન્સૂરી
શૂન્યતામાં પાનખર ફરતી રહી,
ને પાંદડીઓ આભથી ખરતી રહી…
ને પવનનું વસ્ત્ર ભીનું થઇ ગયું,
ચાંદનીની આગ નીતરતી રહી…
સૂર્ય સંકોચાયોને સપનું બન્યો,
કે વિરહની રાત વિસ્તરતી રહી…
આ બધા લાચાર અહીં જોતાં રહ્યા,
હાથમાંથી જીંદગી સરતી રહી…
– ‘આદિલ’ મન્સૂરી
અફવાથી છાપું ભરવાનું ચાલ – નયન દેસાઈ
અફવાથી છાપું ભરવાનું ચાલ, નયન એક ચા મંગાવ,
આજ નથી કંઈ બનવાનું ચાલ, નયન એક ચા મંગાવ…
એક નદી તરસી હાલતમાં ઉમ્બરલગ આવી શું કામ?
પંચ નથી કોઈ નીમવાનું ચાલ, નયન એક ચા મંગાવ…
હાથ સૂરજનો બારીના સળિયા પાછળ કે, સાંજ પડી,
દિનભરના તડકા ભૂલવાનું ચાલ, નયન એક ચા મંગાવ…
શહેર છે આખું મૂર્છિત હાલતમાં ગંદી કોઈ નાળીમાં,
બોમ્બ ફૂટ્યાવીણ એ ઊઠવાનું ચાલ, નયન એક ચા મંગાવ…
આમ સતત પડછાયામાં વહેંચાઈ જવાનો મતલબ બોલ!
કેમ દીવાલોમાં ઊગવાનું? ચાલ, નયન એક ચા મંગાવ…
ક્યાંકથી ચડ્ડી-બનિયનધારીઓનું કોઈ ટોળું આવે,
તોય નથી પીડા લૂંટવાનું ચાલ, નયન એક ચા મંગાવ…
– નયન દેસાઈ
પ્રણયમા જવાની – ‘અમૃત’ ઘાયલ
પ્રણયમા જવાની નિચોવાઇ જાશે,
હવે હસતાં હસતાં ય રોવાઇ જાશે…
ન રહેશે હવે હાથ હૈયું ન રહેશે,
એ મોતી નથી કે પરોવાઇ જાશે…
નયન સાથ રમવા ન એને જવાદો,
હ્રદય સાવ બાળક છે ખોવાઇ જાશે…
મરણને કહો પગ ઉપાડે ઝડપથી,
નહીં તો હવે શ્વાસ ઠોવાઇ જાશે…
સિધાવો, ન ચિંતા કરો આપ એની,
કાંઇ કામમાં મન પરોવાઇ જાશે…
કદી દાનની વાત ઉચ્ચારશો મા,
કર્યું કારવ્યું નહી તો ધોવાઇ જાશે…
નિહાળ્યા કરો જે કંઇ થાય છે તે,
વિચારો નહિં, મન વલોવાઇ જાશે…
વગોવે ભલે મિત્રો ‘ઘાયલ’ વગોવે,
હતું નામ શું કે વગોવાઇ જાશે…
– ‘અમૃત’ ઘાયલ
પાનખરોમાં પાન ખરે – મુકેશ જોષી
પાનખરોમાં પાન ખરે ને, ઝાડનો આખો વાન ખરે ને, ત્યારે સાલું લાગી આવે,
જંગલને બાઝીને બેઠું, વ્હાલકડું એકાંત ખરે ને, ત્યારે સાલું લાગી આવે…
વર્ષોથી પર્વત ચઢનારા માણસની ચારે બાજુ હો ખાઇ ખાઇ ને ઊંડી ખીણો,
એક જ ડગલું બાકી હો ને અંતે એનું ધ્યાન ચળે ને, ત્યારે સાલું લાગી આવે…
સામેની ફૂટપાથ ઉપર સૂતા હો બાળક ભૂખ્યાં પેટે આંસુ પીને ઊના શ્વાસે,
સામેની ફૂટપાથે કોઇ હોટલ આલીશાન મળે ને, ત્યારે સાલું લાગી આવે…
તમે હોવ મુશ્તાક, તમારી તલવારો પર, દુશ્મનને પડકારી લાવો રણની વચ્ચે,
હાથ જરા સરકાવો પાછળ, સાવ જ ખાલી મ્યાન મળે ને, ત્યારે સાલું લાગી આવે…
– મુકેશ જોષી
મા ગુર્જરી 